The sad story is the winning story…

Je komt een goede bekende tegen die je al een tijdje niet gezien hebt. De volgende dialoog ontstaat:

  • Hé, hoe is het met jou?
  • Prima
  • Zakelijk?
  • Prima
  • Gezondheid
  • Helemaal in orde
  • Met je partner?
  • Prima
  • En de kinderen
  • Uitstekend
  • Nog wensen?
  • Nee, alles gaat helemaal naar wens.

Mensen die helemaal tevreden zijn, hoe leuk zijn die? Niet, dus. Je zou er nog wat informatie kunnen uitpeuteren over de laatste vakantie, over wat en waar de kinderen studeren en zo, maar deze goede bekende is ‘gewoon’ rondom tevreden. En mensen die rondom tevreden zijn, hebben nu eenmaal weinig te melden.

Veel interessanter zijn de verhalen die beginnen met ‘begrijp jij dat nou?’ Verhalen over de ‘kleine ongemakken des levens’. Zeker als die verhalen over het werk gaan. Dingen die mis zijn gegaan, medewerkers die niet doen wat gevraagd wordt, gedoe met de aandeelhouders of de bank, directies die ‘zomaar’ besluiten nemen. Kortom, allerhande gedoe die niets anders opleveren dan stress, frustratie, onmacht en… een publiek.

Voor verruit de meeste mensen lijkt het belangrijker om hun probleem te koesteren dan om het op te lossen. Het levert een verhaal op, een publiek en aandacht. Zo was ik pas (toch weer) hogelijk verbaasd na een gesprek met een ondernemer over wat er in zijn organisatie verbetert kon worden. Het verloop en verzuim van personeel is zo hoog dat de kwaliteit sterk onder druk staat. Zo sterk dat er eigenlijk maar weinig nodig is om de tent in te laten storten. Daar waren we het in ieder geval over eens. En daar bleef het bij… Hij kende het probleem, gaf toe dat hij er te weinig aan gedaan had en was ook niet van plan om er iets aan te doen. Het leverde hem prachtige anekdotes op over arbeidsmoraal en de beschermde positie van Nederlandse werknemers en daarmee een graag geziene gast op tal van ondernemersborrels.

Het trieste verhaal is het winnende verhaal. Het komt nog steeds voor dat stress gekoesterd wordt: ‘dat hoort er nu eenmaal bij’ of dat een hoog verzuim en verloop wordt vertaalt als ‘in dit bedrijf is er alleen ruimte voor de allersterkste’. Het doet me denken aan mensen die niet van hun depressie afwillen omdat dat het enige is dat ze nog hebben. Ouspensky beweerde al dat mensen verslaafd zijn aan hun lijden. Is het dan inderdaad te moeilijk om je een leven voor te stellen zonder frustratie, verdriet, zorgen en stress? Of levert het koketteren met negatieve emoties nog te veel op? Liever bekende pijn dan onbekend geluk?

Hoe dan ook. Als je wel kiest voor minder gedoe (met jezelf of met je bedrijf), leer ik je dat graag.