Wat maakt dat Counting wel waarmaakt wat het belooft?
Bijzonder aan Counting is dat je de drie belangrijkste ‘functies’ die je hebt, leert samenwerken. Als je jezelf even bestudeert, merk je dat je drie verschillende functies hebt. Je hebt een lichaam, je hebt een denken en je hebt gevoel. Doorgaans is één van deze drie dominant en hangen de andere twee er maar een beetje bij. Dit betekent dat we feitelijk maar een derde van ons vermogen gebruiken. Vergelijkbaar met een driespan paarden voor een wagen, waarvan er steeds maar één de kar trekt en die andere twee paarden mee moet sleuren. Niet alleen dat we dan heel veel energie verspillen, maar ook dat we veel moeilijker en trager vooruit komen dan mogelijk is. Dit gebrek aan samenwerking levert negatieve emoties op waardoor we niet doen wat ze zouden willen doen. Iets als stress wordt doorgaans veroorzaakt doordat we met iets bezig zijn, terwijl we liever iets anders zouden doen of ergens anders zouden zijn.
Testimonials:
Belachelijk. Mijn hele leven last gehad van wagenziekte en vliegangst. Ik had al heel veel therapieën geprobeerd en hulpverleners versleten, zonder resultaat. Met Counting heb ik mijzelf in drie weken kunnen leren dat het ook anders kan. Het lijkt te simpel voor woorden, maar het werkt wel. Met als mooiste bewijs mijn reis naar de Poolcirkel. Vliegtuigen, bussen, taxi’s… geen probleem meer. (M.O.)
—
Ik heb het altijd moeilijk gevonden om mijn grenzen te stellen. Omdat ik het anderen graag naar de zin maak, vond ik het heel lastig om ‘neen’ te zeggen. Zelfs als ik wist dat het ten koste van mijn energie, mijn rust en zelfs mijn gezondheid ging. Ik gaf het gewoon te gemakkelijk weg. Met Counting heb ik geleerd om wel mijn energieniveau te bewaken, waardoor ik nu wel in staat ben om een gezonde afweging te maken tussen wat ik kan geven en wat anderen vragen. Grappig genoeg ben ik minder gaan werken en hou ik netto meer over. (R.O. – ondernemer)
—
Succes is voor mij best wel belangrijk. Ik werk graag hard en wil daar dan ook wel wat voor terug zien. Niet alleen financieel, maar ook de erkenning van mijn collega’s en de directie is voor mij belangrijk. Daardoor zijn gesprekken met klanten of projecten waar ik mee bezig ben, vaak spannender dan ze hoeven te zijn. Een gezonde spanning voor de wedstrijd is prima, maar ik legde de druk op mijzelf steeds veel hoger dan nodig of handig was. Extra vervelend was dat sommige deals juist afketsten doordat mijn stress er vaak voor zorgde dat ik te gretig was, te veel op mijn eigen succes gefocust was (en niet op wat de klant wilde) of door de zenuwen juist wat onhandige dingen zei of deed. Door Counting kan ik mijzelf nu veel beter in de hand houden. Ik merk dat ik emotioneel veel meer stabiel ben geworden en die rust ook uitstraal. Met als gevolg dat zowel klanten en collega’s met meer plezier met mij samenwerken en ik feitelijk nu meer succesvol ben dan toen ik het nog te belangrijk vond. (E.de V. – accountmanager)
—
Het fijne van Counting was voor mij dat het een hele gestructureerde training is, zonder dat ik ook maar iets van mijn levensverhaal hoef te vertellen. Waar ik altijd dacht dat er iets aan mij mankeerde en therapie nodig had, kwam ik er ineens achter dat ik gewoon een vaardigheid miste. Mijn leven tot dusver was een emotionele achtbaan, waarbij ik makkelijk heen en weer stuiterde tussen euforie en depressie. De therapeuten die ik ken, wilden altijd praten, begrijpen, verklaren, analyseren en dat schoot voor mij niet op. Zoals begrijpen waarom het espressoapparaat kapot is, er niet voor zorgt dat ie het weer doet. Counting was voor mij dan ook een eyeopener. Zo simpel, maar zo effectief dat het me aan Cruyff doet denken: als je ‘t ziet dan snap je het. Mijn rijke gevoelsleven heb ik nog steeds, maar nu kan ik kiezen wat ik er mee doe in plaats dat mijn emoties bepalen hoe ik me gedraag. (A.D. – financieel directeur)
—
Toegegeven, ik geloofde niets van het verhaal. Mijn hele leven doe ik al moeite om vooral niet geconfronteerd te worden met emoties van mijzelf, laat staan die van anderen. Emoties zijn voor mij te vaag, te abstract, niet meetbaar. Al had ik er natuurlijk wel meer last van dan ik aan wie dan ook zou willen toegeven. Als de trein niet op tijd was, was ik chagrijnig; gesprekken op verjaardagen verveelden me mateloos; fysieke aanraking vermeed ik zoveel mogelijk. Eigenlijk was ik nooit echt tevreden. Hooguit niet ontevreden als er niets tegenzat of onverwachts gebeurde op een dag. Ik ken Rob vrij goed en hoewel ik niets heb met zijn vakgebied, zie ik wel de specialist in hem. Mijn motivatie om wel met Counting te beginnen was vooral omdat ik hem wilde bewijzen dat het niet kon. Ik moet echter een diepe buiging maken. Sceptisch als ik was… het werkt. Niet alleen is mijn stemming doorgaans stukken beter, ik kan nu veel beter omgaan met plotselinge veranderingen. Daarbij is ook het contact met de mensen op mijn werk ineens beter geworden. Hoe dat komt, moet ik nog even uit zien te puzzelen… (W.H.- projectmanager IT)
—
Stress? Ik? No way… Ik was de laatste die zou willen toegeven dat ik last van stress had. Ik had gewoon een volle agenda met sport, yoga, werk, collega’s, opgroeiende kinderen, een cursus die ik volgde, vrienden, familie en een partner die ook nog wel eens om aandacht vroeg. Ik had geen stress, ik had het gewoon druk. Daarbij… als ik zou toegeven dat ik last van stress had, zou mijn leidinggevende kunnen denken dat ik niet competent genoeg zou zijn voor wat ik nu deed, waardoor ik zeker niet in aanmerking zou komen voor een promotie. Nee, ik heb geen last van stress (punt). Tot ik het rijtje eens langsliep… Moeite met in slaap vallen? Yep, maar dat kwam omdat ik… of doordat… AU! Ineens zag ik dat ik allerlei smoezen aan mijzelf vertelde om aan het idee vast te houden dat het best wel goed ging met me. Niemand wist immers dat ik me weleens zorgen maakte over mijn gezondheid, over dingen die op mijn werk gebeurde of lag te tobben over een vriendin die iets heel vervelends had meegemaakt. Zolang ik mijn agenda maar kon vol stoppen met allerlei activiteiten, kon ik mezelf voorhouden dat ik het gewoon druk had. Maar mijn ‘druk zijn’ was eigenlijk het weglopen voor mijzelf. Nu, vier weken nadat ik met Counting ben begonnen, is mijn leven een stuk rustiger en overzichtelijker. Ik maak me niet meer druk over dingen die niet van mij zijn, ik heb weer plezier in bewegen in plaats van sporten omdat ik vond dat het moest, ik kan het leven veel meer naar mij toe laten komen in plaats van erachter aan te jagen. En… gek genoeg doe ik wat ik wil doen veel efficiënter en gemakkelijker. Suf eigenlijk dat we dit niet meer vanuit onze opvoeding meekrijgen. (C.P.)
—
Uitstelgedrag. Ik ben, of beter gezegd was, zo iemand die alles voor zich uit schoof. Vooral als het kleine klusjes waren of als ik tijd genoeg had om een stuk te schrijven. Op een of andere manier had ik die stress van het net halen van de deadline nodig om te kunnen functioneren. Met als gevolg dat ik een hoofd vol had van dingen waarvan ik wel wist dat ik ze moest doen, maar ik deed ze niet. Het was gemakkelijker om iets anders te doen of te bedenken, vaak iets onbeduidends. En als de deadline dan dichterbij kwam, maakte ik het nog spannender voor mezelf door eerst mijn mailbox op te ruimen of zo. Eigenlijk was ik ook wel trots op mijzelf als ik ‘s nachts tot drie uur, half vier had doorgewerkt en mijn stuk net op tijd af had gekregen. “Zie je wel, het gaat prima”, zo hield ik mezelf voor. Maar eigenlijk dus voor de gek. Dat is nu wel anders. Op een of andere manier gaat het me heel gemakkelijk af om dingen direct te doen als ze gevraagd worden, zonder stress en zonder moeite. Vroeger deed ik of ik ontspannen was, nu ben ik het veel meer. (M.K.)
—
