sinterklaas

The sad story is the winning story…

Je komt een goede bekende tegen die je al een tijdje niet gezien hebt. De volgende dialoog ontstaat:

  • Hé, hoe is het met jou?
  • Prima
  • Zakelijk?
  • Prima
  • Gezondheid
  • Helemaal in orde
  • Met je partner?
  • Prima
  • En de kinderen
  • Uitstekend
  • Nog wensen?
  • Nee, alles gaat helemaal naar wens.
  • …

Mensen die helemaal tevreden zijn, hoe leuk zijn die? Niet, dus. Je zou er nog wat informatie kunnen uitpeuteren over de laatste vakantie, over wat en waar de kinderen studeren en zo, maar deze goede bekende is ‘gewoon’ rondom tevreden. En mensen die rondom tevreden zijn, hebben nu eenmaal weinig te melden.

Veel interessanter zijn de verhalen die beginnen met ‘begrijp jij dat nou?’ Verhalen over de ‘kleine ongemakken des levens’. Zeker als die verhalen over het werk gaan. Dingen die mis zijn gegaan, medewerkers die niet doen wat gevraagd wordt, gedoe met de aandeelhouders of de bank, directies die ‘zomaar’ besluiten nemen. Kortom, allerhande gedoe die niets anders opleveren dan stress, frustratie, onmacht en… een publiek.

Voor verruit de meeste mensen lijkt het belangrijker om hun probleem te koesteren dan om het op te lossen. Het levert een verhaal op, een publiek en aandacht. Zo was ik pas (toch weer) hogelijk verbaasd na een gesprek met een ondernemer over wat er in zijn organisatie verbetert kon worden. Het verloop en verzuim van personeel is zo hoog dat de kwaliteit sterk onder druk staat. Zo sterk dat er eigenlijk maar weinig nodig is om de tent in te laten storten. Daar waren we het in ieder geval over eens. En daar bleef het bij… Hij kende het probleem, gaf toe dat hij er te weinig aan gedaan had en was ook niet van plan om er iets aan te doen. Het leverde hem prachtige anekdotes op over arbeidsmoraal en de beschermde positie van Nederlandse werknemers en daarmee een graag geziene gast op tal van ondernemersborrels.

Het trieste verhaal is het winnende verhaal. Het komt nog steeds voor dat stress gekoesterd wordt: ‘dat hoort er nu eenmaal bij’ of dat een hoog verzuim en verloop wordt vertaalt als ‘in dit bedrijf is er alleen ruimte voor de allersterkste’. Het doet me denken aan mensen die niet van hun depressie afwillen omdat dat het enige is dat ze nog hebben. Ouspensky beweerde al dat mensen verslaafd zijn aan hun lijden. Is het dan inderdaad te moeilijk om je een leven voor te stellen zonder frustratie, verdriet, zorgen en stress? Of levert het koketteren met negatieve emoties nog te veel op? Liever bekende pijn dan onbekend geluk?

Hoe dan ook. Als je wel kiest voor minder gedoe (met jezelf of met je bedrijf), leer ik je dat graag.

 

Wat voor een ei ben jij?

Een nieuwe lente… Goede Vrijdag en Pasen weer in het vooruitzicht. Waar willen die dagen ons aan helpen herinneren? Waarom is er zo’n belangrijke rol voor het ei? Wat kunnen we leren van een ei?

De vastendagen zijn alweer bijna voorbij. Nog een paar dagen en dan mag alles weer: chocolade, vlees, alcohol. De onthouding van die kleine geneugten die het leven zo aangenaam maken, is dan weer doorstaan. Pasen is dan vooral een bevrijdingsfeest, bevrijding van de zelfgekozen beperking. De symboliek met de essentie van het Paasfeest kan bijna niet duidelijker zijn.

Sterven en wederopstanding. Transformatie. Bevrijding. Dit thema speelt in vrijwel iedere religieuze en filosofische stroming een centrale rol. Is het Paasfeest dan louter een Christelijk feest of twee vrije dagen voor de atheïsten? Ik meen van niet. Het zal bijvoorbeeld geen toeval zijn dat het ei centraal staat. En het is al helemaal geen toeval dat de anatomie van een ei veel overeenkomst heeft met onze eigen constructie. De kiem is dan de ziel, het eigeel de essentie, het eiwit onze opvoeding (en jeugdherinneringen) en de poreuze eischaal is hoe we onszelf weergeven aan de omgeving: ons karakter of persoonlijkheid.

Zo kennen we volgens de persoonlijkheidstypering van het enneagram negen verschillende eierschalen. Waarbij het overigens te denken geeft dat veel mensen nog de illusie hebben dat ze hun karakter ‘zijn’. Hoe interessant karakters ook zijn in relatie tot de buitenwereld, voor een betere toegang tot je binnenwereld is het kennen van je persoonlijkheid alleen maar belangrijk om onecht te leren onderscheiden van echt. De potentie van een ei zit immers niet in de schil.

Ieder ei heeft latent de mogelijkheid om een kuiken te worden, zoals ieder mens de mogelijkheid heeft om zijn volle potentie te ontwikkelen. Aangezien een kuiken beduidend meer vrijheid en mogelijkheden heeft dan een ei, is het niet vreemd dat veel mensen dit verlangen naar ontwikkeling en transformatie kennen. Hier geldt overigens De Wet van Kuiken: als het kuiken eenmaal uit het ei is, krijg je ‘m er niet weer in. Wie dit verlangen naar zelfontwikkeling kent, weet dat het onmogelijk is om dit niet te volgen. Wat de grotere vrijheid van het kuiken betreft: deze is te vergelijken met het verschil tussen de Newtoniaanse natuurkunde en de kwantummechanica.

Maar verlangen op zich is nog lang niet hetzelfde als kunnen genieten van het resultaat. Je kunt wel een kuiken willen worden, maar dat gebeurt niet zomaar. Ten eerste zul je moeten beseffen dat je een ei bent. Eieren hebben niet zoveel mogelijkheden. Als het mandje met eieren in de zon staat worden ze warm, als iemand het mandje schudt, dan bewegen ze en ze zijn zeer kwetsbaar voor schokken en stoten van buitenaf. Daarbij staan ze op het menu van best wel veel andere dieren. Door enig gelukkig toeval zul je dus als ei eerst onder de omstandigheden moeten komen zodat het transformatieproces kan beginnen.

Hoe ziet dan het broedproces er uit? Ten eerste moet de schil sterk genoeg zijn. Een sterke en ontwikkelde persoonlijkheid is noodzakelijk. Windeieren maken geen kans. De volgende stap is dan het verminderen van schadelijke invloeden uit de omgeving, oftewel: do not react. We zijn gewend om alles dat in onze omgeving gebeurt – zeker het gedrag van anderen – persoonlijk op te vatten. Leren om gedrag van anderen te zien voor wat het is (namelijk gedrag van anderen) vraagt om het in de gaten houden van je eigen – automatische – gedachten (oordelen) en gevoelens.

Het broeden bestaat in eerste instantie uit het jezelf onder observatie houden. Dit terwijl je ‘gewoon’ bezig bent met je dagelijkse activiteiten, maar dan met aandacht. Er zijn ook andere broedmethodes, maar die worden door fakirs, monniken en yogi’s gepraktiseerd. Karakteristiek aan deze manier van broeden is dat je volledig deelneemt aan het ‘gewone leven’, waardoor het leven zelf je leermeester wordt. Dit impliceert het kunnen en mogen genieten van alles dat in de buitenwereld te vinden is en tegelijkertijd kunnen genieten van alles dat in je binnenwereld te vinden is. Oftewel: The Good Life.

Nieuwsgierig naar hoe? Vrijdag 14 april is de start van The Good Life – kijk op http://robdebest.nl/the-good-life-2/